Weelderige ellendige bermen

Op een frisse zondagmorgen liep ik, niet ver van ons huis, aan de hand van mijn vader. Kleine druppeltjes dauw schitterden op de bladeren langs de kant van de weg. Mijn vader bukte zich om een grasaar te plukken. “Kijk, zei hij, deze moet je in je mouw doen.” Ik stopte niets vermoedend het stukje van de plant in de mouw van mijn trui. Samen zwaaiden we, in het ritme van onze looppassen, hard met onze armen. Bij iedere zwaai klom het kruipertje een beetje hoger, tot hij onder mijn oksel kriebelde.

Een herinnering aan mijn jeugd, waarin ik de schoonheid van de natuur van mijn ouders leerde. De grasaren, die nu weelderig in de bloemenbermen groeien roepen enerzijds dat heerlijke gevoel op. Anderzijds hebben deze kruipertjes een hele akelige kant.

En ze zijn met veel, die grasaren. Zeker de laatste jaren nu de bermen minder kort gemaaid worden. Nu de gemeente de bloemen en grassen weer volop laat bloeien voor de bijen, zien we de grasaren meer terugkomen in de dierenkliniek. Meegedragen in de ruige vachten van langharige honden. Stekelig op plaatsen waar ze ellende veroorzaken. In de zomerperiode staan onze voelsprieten al uit om ze tijdig te signaleren. De grasaren kruipen tussen de tenen en nestelen zich daar onder de huid. Ze kruipen diep in gehoorgangen en vinden daar een plekje dicht tegen het trommelvlies. Ze kruipen onder oogleden. En waar ze de vrijheid onder de huid gevonden hebben, kunnen ze door het hele lichaam een weg banen en nare ontstekingen veroorzaken.

Deze zomer kwam een jong flatcoated retriever-teefje bij ons in de kliniek. Guusje vond het moeilijk om stil te staan op de spreekkamertafel. Ze wilde liever spelen en aandacht. Zo’n hondje dat binnen een paar tellen je hart gestolen heeft. “Ze heeft plotseling een bult boven haar oog.” Haar baasje keek zichtbaar ongerust. De bult werd onderzocht en de uitslag ‘ontsteking’ stelde ons én haar baasje enigszins gerust.

Maar na een antibioticumkuur en ontstekingsremmers werd de bult harder en groter. We stuurden Guusje door naar een specialistenkliniek. Daar maakten ze een CT-scan. De beelden die ze ons stuurden gaven duidelijk aan dat de dikte die we aan de buitenkant zagen, minstens zo diep ook naar binnen ging, tot achter haar oog. Guusje werd geopereerd en diep in de bult zat die nare boosdoener. Het kruipertje dat ik als kind zo leuk vond. In plaats van in een mouw te kruipen en een kind een geluksmomentje te brengen, had deze kleine ellendeling zijn stekels gebruikt om steeds dieper in het hoofd van Guusje te kruipen.

Een paar weken na de operatie kregen we een filmpje van Guusje die de zee in rent. Gelukkig zijn er tijdens deze spannende operatie geen zenuwen beschadigd geraakt. De dikke bult is verdwenen. Guusje is volledig hersteld van de operatie. Zij kan samen met haar baasje weer heerlijk van het leven genieten.

Vermijden van grasaren, bij het uitlaten van de hond is bijna niet mogelijk. Maar controleren van de vacht kan wél! Zorg dat je hond geen Guusje wordt. Controleer na de wandeling op grasaren zodat ze niet kunnen kruipen waar ze niet gaan mogen.

Miss Moss

Dierenarts en auteur van “Verhalen op pootjes, uit het leven van een dierenarts” en het kinderboek “Sjef de Kliniek, de hond van de dierenarts”