Een dag uit het leven van een paardendierenarts

’s Morgens vroeg geen spoedgevallen dus ik breng zelf de kinderen naar school toe. Als ik daarna aankom op de praktijk bespreken mijn collega en ik eerst samen de dagplanning, we vullen de voorraad in de auto’s aan en zorgen dat alle apparatuur mee aan boord is. Het lijkt een rustige dag te worden, maar zeker weten doe je het nooit. Koud is het wel vandaag, eindelijk na al die warme decemberdagen.

Kreupel

Voor de eerste visite bezoek ik een paard dat kreupel is; ik ga een röntgenologisch en echografisch onderzoek doen. Bij het vorige bezoek is met een kreupelheidsonderzoek ontdekt dat de pijn uit de ondervoet komt, dus dat deel van het been breng ik vandaag in beeld. Onze assistente gaat met ons mee naar de stal van het paard, waar we de röntgenfoto’s en echo zullen maken.
Onderweg bel ik nog een aantal cliënten met uitslagen van bloed- en mestonderzoeken.
Doordat we het paard suf maken vóór de onderzoeken gedraagt het zich uitstekend. Hij heeft een blessure aan een bandpees van zijn hoefgewricht en zal met rust en aangepast beslag gaan revalideren.

Allergie

Na deze visite gaat de assistente terug naar de praktijk. Ik rijd verder naar een paard dat eerder deze week behandeld is voor erge allergiebulten. Die kwamen plots op na het eten van zijn krachtvoer en een nieuwe partij kuilvoer. Het ging de afgelopen dagen beter, maar het dier heeft per ongeluk weer voer uit dezelfde partij kuil gekregen en staat weer vol met galbulten. De oorzaak is duidelijk.

“Een spoedgeval krijgt natuurlijk voorrang.”

Terwijl ik met dit paard bezig ben, krijg ik een telefoontje over een spoedgeval. Een jong trekpaard heeft zich verwond aan een hek en moet waarschijnlijk gehecht worden. In de auto laat ik de volgende cliënten weten dat ik later zal zijn dan gepland. Gelukkig hebben ze alle begrip. Mochten hun paarden een spoedvisite nodig hebben, dan vinden ze het ook fijn als we zo snel mogelijk kunnen komen.

Spoedgeval

Het trekpaard heeft een flinke snee aan zijn onderbeen, maar gelukkig zijn er geen vitale structuren geraakt en loopt hij er prima mee. Het paard krijgt een injectie om het suf te maken en ik maak zijn been ongevoelig met een lokale verdoving. Daarna gaan we aan de slag. Het paard is jong en nog niet veel gewend, dus al dat gefriemel aan zijn been vindt het maar niets. Gelukkig kunnen de eigenaren ook goed helpen het paard stil te laten staan, en met veel geduld lukt het hechten en verbinden goed.

Vaccineren

Eenmaal weer in de auto gaan we op weg om twee paardjes te vaccineren. ‘We’, dat zijn mijn hond en ik. Al 12 jaar gaat hij trouw elke dag met me mee naar werk en hij vindt het heerlijk om uren in de auto te slapen en op allerlei plekken waar we komen rond te snuffelen. Dat is voor mij heel gezellig, want anders breng ik heel wat uren alleen in de auto door.

Gebitten

Na de vaccinaties moet ik nog drie gebitten behandelen in een andere stal. De paarden hebben last van scherpe punten en twee hebben ook haken op enkele kiezen. De gebitten zijn duidelijk al langere tijd niet meer gevijld, dus het is prettig dat we de elektrische raspen kunnen gebruiken.

Oogprobleem

Hierna rijd ik nog even langs een pony met een pijnlijk ontstoken oog. Ze heeft gisteren druppels gekregen en ik check nu of de druppels gewerkt hebben. De pony heeft duidelijk minder pijn aan het oog en de pupil is iets verwijd, maar ik ben nog niet tevreden. Ze krijgt er nog enkele druppels bij. Over een paar dagen weer controle om te zien of het dan wel voldoende gewerkt heeft.

Wond

Als ik bijna weer alles in de auto heb, inclusief de hond, krijg ik een telefoontje over een paard met een dik, pijnlijk been en koorts. Wat prettig is dat het paard bij een pensionstal langs mijn route staat, want het is ondertussen al donker geworden en mijn maag knort. Die van mijn hond ook, maar dat is niet zo bijzonder: het is een labrador en zijn maag rommelt vaak.

Het paard met het dikke been krijgt een antibioticakuur en ontstekingsremmers en moet veel stappen en met water afgespoten worden. Een klein wondje zorgde voor een flinke onderhuidse ontsteking in het been, maar normaal gesproken reageert dit goed op de behandeling.

Verhaaltje voor het slapengaan

Zo, nu naar huis: nog net op tijd om de kindjes op bed te leggen. Ze willen altijd dat ik ze over de paarden vertel die ik gezien heb voordat ze gaan slapen. Leuk dat ze zo geïnteresseerd zijn! Ik vertel ze in een notendop het verhaal van mijn dag. Morgen weer een dag op pad voor de paarden en daarna is het “mama-dag”: een mooie afwisseling!