Bloedonderzoek: In afwachting van de resultaten

Mijn lieve hangbuikkat valt af. Hij eet minder, vraagt wel om zijn geliefde rundvlees in tomatensaus, maar laat het vlees liggen. In de ochtend zitten er nog brokjes in zijn bakje. Zijn haar is plukkerig. Verder plakt hij, meer dan normaal, aan mij vast. Als ik op de bank zit, ligt hij tegen mijn bovenbeen. Zit ik bij de computer, dan loopt meneer rondjes over mijn toetsenbord. Ga ik even op bed liggen, dan hij ook. Sta ik te koken, dan kijkt hij toe. In de kattenbak zie ik geen veranderingen en Sampie is nog steeds geobsedeerd door de muizen bij onze vogelvoederplaats.

Gevecht

Eergisteren hebben we ’s avond bloed geprikt zodat we bloedonderzoek kunnen laten doen. Thuis, op de slecht verlichte vloer. Sampies haren zijn te dun voor het scheerapparaat, en de alcohol is koud of prikt. Sampie vecht als een tijger en wij krijgen ruzie, waarna het spuitje zich gelukkig begint te vullen met bloed. Na het gevecht ploft Sampie uitgeput op de bank. In zijligging, uitgestrekt, te diep ademend, schijnbaar buiten bewustzijn, maar wel degelijk alert. Ik mag wel aaien, maar durf niet naast hem te gaan zitten. Op een meter afstand kijk ik de rest van de avond naar hem en ik voel me schuldig. Midden in de nacht hoor ik Sampie even reageren op een aai. Hij leeft nog. We slapen gedrieën verder.

Afwachten

Gisteren stuurden we het bloed naar het laboratorium. De uitslag kan elk moment binnenkomen. Ik zit om 6 uur, ongewassen, in joggingsbroek, met een kop koffie en mijn iPad op de bank. Sampie ligt tegen mijn bovenbeen. De uitslagen zijn laat vandaag. Als de verlossende mail eindelijk komt, het is al 9.15 uur, open ik hem, voorbereid op slecht nieuws, direct. Alle uitslagen zijn goed.

Morgen mag Sampie niet eten. Hij mag mee naar het werk voor verder onderzoek. #zinin #not