Paard te dik? Of ‘gezond en rond’?

Naast redacteur voor het Tijdschrift voor Diergeneeskunde, bezit ik (samen mijn ouders) acht New Forest Pony’s. Naast veelzijdigheid staat dit ras over het algemeen ook wel bekend als ‘goede eter’.

Die van mij moeten wel heel ziek zijn wil het aangeboden maal niet volledig in hun maagjes verdwijnen. En het liefst die van de buurman- of vrouw er ook nog bij. Ze zijn dan ook al snel te dik.

Paardenwelzijnscheck: Te dik?

Met enige regelmaat krijgen we bezoek van de dierenarts. Voor de jaarlijkse vaccinaties, advies over het ontwormingsbeleid, gebitscontrole en natuurlijk alle andere bijkomstigheden. Nou had ik vlak na de lancering de Paardenwelzijnscheck ingevuld.

Bij het lezen van de uitkomst was ik me toch wat zorgen gaan maken over de bolle buikjes van mijn volwassen vrolijke vreetgrage viervoeters. Waren ze eigenlijk niet te dik? Toen de dierenarts dus weer eens langs kwam vroeg ik hem om zijn mening over mijn pony’s. Samen gingen we de volwassen dieren dus even langs om de lichaamscondities te bepalen.

Schuldgevoel

Onze pony’s worden niet heel intensief gebruikt. De helft is minderjarig en de andere helft oud of in gebruik voor onze kleinschalige fokkerij. De liefde van het paard gaat door de maag. Als de vijftien andere paarden op onze pensionstal brokken krijgen kijken ze dan ook wel heel sneu als de voerbak hun neus voorbij gaat. Althans, dat ziet mijn schuldgevoel. Dus kieper ik stiekem toch een bodempje brokken in de voerbak. ‘Voor het idee’.

Toen de dierenarts vroeg naar de hoeveelheid werk die de pony’s dagelijks deden en het voerpatroon adviseerde hij dit toch niet te doen. De kwaliteit van het ruwvoer was goed genoeg en ze hadden allemaal een zoutblok in de stal hangen. Meer was er niet nodig. Krachtvoer was nodig voor de jonge dieren, drachtige- of zogende merries en de pony’s die regelmatig aan het werk moesten. Dus: Schuldgevoel aan de kant en in plaats van brok een plukje ruwvoer in de voerbak. ‘Voor het idee’. Gelukkig trappen ze er in.

Spiegeltje

Een voor een bekeken de dierenarts en ik de pony’s. Nou is onze dierenarts geen spraakwaterval, maar wanneer hij in stilte mijn dieren onder handen neemt ben ik altijd bang voor het negatieve commentaar.

Met zijn handen voelde hij onder andere bij de ribben en met een keurende blik liep hij een rondje om ze heen. “Ze glanzen wel als een spiegeltje!”, zei hij opgewekt. “Ja hè?”, zei ik trots. “Maar…”, dacht ik wachtend op een aanvulling. Die kwam alleen niet. Liefkozend klopte hij de oudste bolle goedzak op zijn kont. “Gezond en rond”, zei hij lachend.