Antibiotica voor de Russische schoonheid?

Leya heet ze. Een schoonheid uit Rusland. Vier pootjes, een zachte snoet en halflange voskleurige haren. Sinds kort is ze bij ons onder behandeling. Mieke heeft haar geadopteerd via een stichting. Wat ze haar niet verteld hadden is dat Leya een ernstige ziekte bij zich draagt.  Ze heeft een ernstige vorm van panniculitis; een huidaandoening waar ze hoogstwaarschijnlijk de rest van haar leven last van zal hebben.

“Ze heeft antibiotica nodig zei Mieke over de telefoon. Een breedspectrum antibioticumkuur van vier weken. Mijn dochter zit in het wetenschappelijk onderzoek. Zij weet hoe het werkt. Dit is de therapie voor Leya.” Ik heb Mieke vriendelijk verzocht de betreffende artikelen naar mij toe te sturen. Nieuwsgierig naar de achtergrond van haar opmerkingen. Misschien zijn er nieuwe ontwikkelingen. Heel misschien heeft ze gelijk en heeft ze nieuwe onderzoeken boven weten te toveren uit de berg informatie die internet biedt. Heel heel misschien heeft de dermatoloog die het advies voor Leya voorschreef het mis.

Haar opmerking neem ik serieus en ik verdiep me in de artikelen. De pillen waar ze het over had zijn tweedekeus-antibiotica, een breed spectrum kuur die voor lange tijd gegeven zou moeten worden. De ziekte die in de artikelen genoemd wordt is qua achtergrond vergelijkbaar, maar niet de ziekte die Leya heeft. Jammer. Want ik begrijp Miekes frustratie. Het hondje waar ze van houdt, het hondje dat ze met liefde geadopteerd heeft. Het hondje waar ze zo lang naar verlangd heeft, blijkt een jonge dame met problemen. Hoe frustrerend is het, dat je droom niet uitpakt zoals je gedacht had. Dat je nieuwe metgezel ziek blijkt te zijn en niet zonder medicatie kan leven. Dan wil je er natuurlijk alles aan doen, iedere strohalm vastgrijpen, om te zorgen dat ze beter wordt.

Antibiotica?

Vandaag staat Leya op de spreekkamertafel. Een nieuwe bult heeft zich in korte tijd ontwikkeld in haar hals en is recent opengebarsten. Het ziet er vies uit. “Dat is toch pus?!” Mieke zou zo de antibiotica uit onze la willen grijpen, zelf de kuur uit willen schrijven, alles om Leya beter te maken. Maar ik ben voorzichtig. Een kuur van vier weken kan veel met het lijfje van Leya doen. Haar darmflora zal eronder lijden. Het microbioom verandert en haar weerstand zal daardoor verminderen. Met haar ziekte zou het heel goed kunnen dat er géén bacteriële oorzaak is en dat er helemaal geen bacteriën in de pussige wond vertoeven. Het kan ook zo zijn dat de wond wél geïnfecteerd is en dat er gericht antibiotica voorgeschreven moeten worden.

Kweek

“Wat we het beste kunnen doen is een kweek maken. Dan weten we of er bacteriën zijn die hier een rol bij spelen. En in het laboratorium kunnen ze meteen zien welke bacteriën dat dan zijn en welke antibiotica het meest geschikt is.” “Dat vind ik wel een goed idee,” zegt Mieke. Vermoedelijk hoopt ze vurig dat ze met dit plan een kuur gaat krijgen en dat we Leya daar toch beter mee kunnen maken.

Een week later hebben we de uitslag binnen: “Geen detectie van aeroob groeiende bacteriën.” Ik hoor een zucht van teleurstelling aan de andere kant van de lijn. “Het zou zo mooi zijn geweest als we haar konden behandelen. Ik had het zo gehoopt.” Miekes stem klinkt geknepen. Dat is duidelijk voor Leya, ze heeft niet die zware antibioticumkuur nodig waar Mieke om vroeg.

Verantwoord gebruik

Het verhaal van Leya typeert het huidige antibioticabeleid in de diergeneeskunde. Dierenartsen zijn zuinig met hun patiënten, strikt, en voorzichtig met het voorschrijven van antibiotica. Een oorzalfje zal niet meegegeven worden over de balie, een huidzalfje met antibiotica, een kuur voor blaasontsteking. Alles wordt alleen onder nauwkeurig toezicht en op voorschrift van de dierenarts uitgeschreven.

One earth, One health

Met het huidige beleid worden speciale antibiotica gereserveerd voor uitzonderlijke situaties, mogen deze alleen in levensbedreigende situaties en onder geleide van een kweek voorgeschreven worden. Zo is er minder kans op het ontwikkelen van resistentie en worden deze zogeheten derdekeus-medicijnen gespaard voor mensen en soms ook dieren die het heel hard nodig hebben. Wij dierenartsen nemen zo samen onze verantwoordelijkheid, met oogpunt voor een duurzame planeet en gezondheid van de mens. One Earth, One Health.

Een week na starten van de medicatie die Leya wél nodig heeft komt ze op controle. De combinatie van prednison en cyclosporine heeft zijn werk gedaan. De bult in haar hals is mooi weggetrokken en er zijn geen nieuwe plekken op haar huid ontstaan. “Ze maakt een veel gelukkiger indruk,” zegt Mieke. “Oh, mens, je weet niet hoeveel zorgen ik over haar had. Je ziet nog wel echt dat ze een straathondje is. Haar angst voor de buitenwereld blijft een ding waar we aan moeten werken. Maar nu ze lichamelijk wat beter in haar vel zit, kan ze veel meer van het leven genieten.”

De Russische schoonheid verlaat parmantig de spreekkamer. Voor het eerst draagt ze haar staart hoog. Een hondje van de wereld. Een hondje van onze wereld. De wereld waar wij samen oog voor moeten hebben en zorg voor moeten dragen.